Wonder

Huggybear's Stories

August 16-22 Edition

July 2, 2014

1:18 p.m., Wednesday

I sometimes wonder what would have happened if things didn't turn out the way they did.

If I weren't so depressed one fateful day last May, I wouldn't have gone to the Cebu South Bus Terminal to go to Oslob, a town at the tip of the island famous for its whale sharks. So I was there. Then, if I like crowds, I wouldn't have left the station in disgust. I positively hate crowds with a passion.

So I decided, on a whim, to go instead to a friend from whom I've seen things that friends should never show. If I were the type to keep grudges, I wouldn't have come. But I'm not, and so I did. That's when I met the one person, somebody else, who I will love above all others. You might call it a paradox of fate. Some may call it romantic. I call it Destiny.

April 8, 2014

Tuesday

Text to my childhood friend GD

Nalulungkot dun sa nangyayari ngayon sa isang kaibigan ko, na itatago ko na lang sa pangalang Kuya Abet.

May sakit siya ngayon, malala. Matandang binata siya at nag-iisa lang sa buhay. Maniwala ka ba, nag-aral siya sa Ateneo at naging kaklase niya si Mike Arroyo? Mayaman ang pinanggalingan niyang pamilya. Mahabang istorya kung bakit naging tindero siya ng mga sarili niyang gawang borloloy sa Pasay.

May isa kaming kaibigan, na itago na lang natin sa pangalang Sam. Nuong dekada sisenta pa sila magkakilala. Naikwento sa akin ni Sam ang lahat ng pinagdaanan nila. Hindi santo si Abet. Nasilaw siya sa perang kinikita ng kanyang travel agency at lumaki ang ulo niya. Naging mayabang at mapanglait. Dumating pa sa puntong nangloloko na siya ng iba. Isa na duon yung isang kaibigan ni Sam na waiter na binigay ang lahat ng ipon dahil pinangakuan niyang ipapadadala sa abroad pero walang nangyari. Hindi ko rin nagustuhan yung ginawa ni Abet sa mga binatilyong alaga ni Sam nitong mga nakaraang taon lang, bago mag-Ondoy. Pinagsabihan pa siya ni Sam noon pa na malaking karma ang naghihintay sa kanya. Nagkatutuo nga. Pero lumipas na yon at nagkaayos na sila. Si Sam pa ang nagpakilala sa akin kay Kuya Abet dalawang taon na ang nakalipas.

Eto yung dapat pupunta ako ng Mindoro pero nawalan na tayo ng kontak at nastranded ako sa siyudad. Yun yung mga panahon na kalalapag ko lang uli ng Maynila. Wala akong pera, wala akong trabaho at wala akong matuluyan. Dun ako sa Gwapotel natutulog kung may pangcheck-in. Naalala ko pa yun: trenta pesos ang dose oras; may oras din ang paggamit ng banyo kaya sabay kayong lahat maligo nang nakahubad. Nasa Cebu si Sam noong nalaman niya ang kalagayan ko. Nagtext siya kay Kuya Abet at inaayos niya na magkita kami. Dun yun sa Kalaw, katabi ng Luneta, harap ng Jollibee. Natuwa naman siya sa akin kasi kamukha ko daw ang isa niyang dating kaibigan. Kaya doon muna ako sa bahay niya sa Tondo. Hindi naman ako nagtagal pero alagang-alaga niya ako kahit talagang hirap siya. Alam kong marami siyang nagawa na nakasakit sa ibang tao. Pero wala siyang pinakitang masama sa akin.

Kaya noong unti-unti na akong nakakabangon, ako naman ang tumutulong. Lubos ang pasasalamat niya sa text kanina. "Hindi naman ako marunong makalimot tumanaw ng utang na loob," ang sagot ko. "Dapat nga ako ang magpasalamat dahil nandoon ka nuong kailangan ko ng tulong. Hindi ko yung malilimutan."